Aidiyet duygusunu kaybetmiş kör birine nerede olduğunu açıklamaya çalışmak epeyce zordur. Sahi çok mu zordur olanak varken hamlar. Sanki yeniden hayata tutunmaya çalışmak imkansızdı adeta. Alışılırdı elbet bazı şeylere zamanla ama insan çocukluğunun asılı salıncağında tekrar sallanamazdı ya. Anlaşılır ki bu ferdaniyetler urlara yardır. Asıl sükunetin sedası olduğu gibi insan çocukluğunun gölgesindedir hep. Kaç yaşına gelirse gelsin.
Yıkık bir harabe tekrar eskisi gibi elbet olurdu ama içine girince o eşyalar eskisi gibi hissettirir miydi bilmiyordum. Ama umut hep vardı. Mavi umut demekti ya her yeni gün gökyüzü de hep umut etmek gerektiğini anlatırdı insanoğluna. Sadece kaçma ve yaşa diyordu. Bunlar ise kayıp bir mutluluğun sesiydi sadece.
Eve dönmek isteyip evin neresi bilmemek diye bir his vardı sanki. Bu hissin bütün ruhu ele geçirdiği evrede “ Karanlığın içinde aydınlık hissetmek. “ nedir daha iyi anlıyordu insan.
Merhabalar.
YanıtlaSilKüçük duygular, büyük yaşantılar yazınızı okuduktan sonra bayağı bir boşluk bırakılmış ve boşluğun bitiminde tekrar yazıya birkaç cümle ile devam edilerek sonlandırılmış. Ben bu boşluğu acaba buraya resim mi gelecek diye bekledim, ama hiçbir şey olmadı. Herhalde siz bu yazıyı hazırlarken yazı alanında sehven böyle bir boşluk bırakılmış. Ben burada birazcık aidiyet kavramı üzerine bir şeyler paylaşmak istedim.
Özellikle çocukluk döneminde devamlı taşınma, ortam ve şehir değişikliği, ailede sevgi duygusunu pek fazla tadamamış kişilerin aidiyet duygusu olumlu yönde gelişmeyebilir. Sevmek, sevilmek, doğru yerde olduğunu hissetmek, kimliğin ve karakterin oluşumunda aidiyet duygusu genç bireylerde çok önemlidir. Bireylerin uyum sağlayamadığı durumlarda dışlanma korkusu oldukça fazladır. Bireysel aidiyetin sağlanmasının bir ihtiyaç olduğu göz ardı edilememelidir.
Diyerek yorumu sonlandırmak istiyorum. Güzel ve anlamlı bir paylaşımdı. Kaleminize, emeğinize ve gönlünüze sağlıklar dilerim.
Selam ve saygılarımla.