Hayatın Ta Kendisi: İnsanoğlu

               

Şu hayat öyle garip ki... 
Kendini dahi sevmeyi öğrenememiş bencil insanoğlu, hep bir arayışta. Varlık içinde varlık arıyorlar. Zaten insanoğlu yaratılış gereği, hep bir arayış içindedir. İnsanoğlunun fıtratında var bu. Varlık içinde varlık araması, sevmeyi biliyor ve seviliyorsa varlık içinde varlıktır bu durum. Çünkü en büyük cevher, hem sevip hem sevilmektir. Yani bir nevi sevmek ve sevilmenin hemdem olması. Elinde olmayanı ister hep. Bu arayış da bir ömür, sürer gider öyle. Ayrıca hayatta yaşanılan, kötü olaylar için üzülmeye değmez. Bundan 5 yıl sonra bu durumu hatırlayacak mısın, diye düşün. Yada yıllar sonra, bu acı böyle taze kalmayacak. Zamanla bazı şeylere, alışmayı öğreneceksin. Tıpkı nasıl sustuğun ve yalnızlığı sevmeye başladığın gibi. Hayat tabikide adil değil, ama mutlu olmayı öğrenmelisin. Sana adil değil, kimseye de adil değil. Herkese adil değilse, o zaman üzülmeye gerek yok. Bak geçiyor zamanla her şey. İnsanlardan nefret etmeyi de bırak. Bu hayat, senin nefret edebileceğin kadar uzun değil. Her tartışmada, haklı olmak zorunda değilsin. Haksızsan, git özür dile hatta. Zor değil bu durum. Kimse dört dörtlük olmak zorunda da değil. 
Geçmişinle barışmayı öğren, çünkü geçmiş artık bitti. Geçmişteki edindiğin tecrübelerle, bu gündesin. İyi yada kötü. Her türlü, geldin sen bu güne. Başkalarının hayatıyla, hayatını kıyaslama. Kimsenin hayatı, göründüğü gibi mükemmel değil. Hele bir de geçmişini ki, hiç kıyaslama. Çünkü herkes, kendine biçilen hayatı yaşıyor. Onun için onun hayatı ona daha zor olabilir. Bunu kimse bilemez. Bilmediğin hayat hakkında hele yorum hiç yapma. Kimin nelerle savaştığını, kimlere yenildiğini bilemeyiz. Hayat, insanları yargılamak için çok ama çok kısa. İnsanları da affetmeyi öğren. Çünkü içinde nefret bulunduran insan için hayat daha zor. Taşıyamazsın o nefreti. Sen boşver ne yapacaksın, affet gitsin işte. Onları; layık oldukları zamanlara bırak, ardına bakma. Senin için önemli olan, kendi mutluluğun.