Sevgi Her Şeyi İyileştirir Mi, Sevgi Nedir?

SEVGİ NEDİR, HER ŞEYİN İLACI SEVGİ MİDİR? 

Sevgi insanoğlunun yaratılışında olan, kalpteki duygu birikintisidir. Bir insan bir nesneyi de sevebilir, hayvanı da sevebilir, başka bir insanı da sevebilir. Saf ve doğaldır bu duygu. Bir o kadar da var olması olağan ve yaşanılacak bir dünya için mecburi. Çünkü her şey sevmekle başlar. Her hikayenin başı sevgiyle, sonu ise ya sevgiyle ya da sevgisizlik biter. Sevmenin nedeni olmaz. Tıpkı sevmemenin olmadığı gibi. Bir insana beni neden sevmedin diye soramayız. Veyahut bir insana beni neden seviyorsun diye soramayız.

Çocukluk...

Ana konu başlığımız bu aslında... 

Çocuklukla sevginin ne gibi bir alakası olabilir ki?  

Bir insanın en çok sevgiye ihtiyaç duyduğu zamanı çocukluktur. Çocukken sevgi görmemiş insanların hayatı hep yarımdır. Gözleri hep anlamsızca donuk bakar bazen. Yarım kalmıştır çünkü yaşayamadıklarımdan vardır. Başı okşanırken yarım kalmıştır, gülümsemesi bile ağıt yakar kara listeye. Bakıp görmeleri yarım kalmıştır, sahipsiz ve kendini ait hissedemez hiçbir insana, hiçbir mekana. Çocukluk her şeydir aslında. Çocukken yaşanan tramvalar bütün hayatı etkiler. Kimisi yaşanan tramvalar sonucunda tecrübe edinir; yetişkinliğine yansıtmaz bunu, kimisi kurtulamaz o dipsizlikten.  

Bazen de başarızlığa uğramış sevgiler vardı. Sanki küçük bir çocuğun parkın bir köşesinde pamuk şeker beklediği çağdı bu. Sanki bir kitabın sonunu okumuşlar sadece. Daha hikayenin başını bilmeden, görmeden... 

Hayat buydu belkide. Hikayenin başını anlamadan, sonuna odaklanan büyük düşünürler. Birde karşıt olarak alışmayı reddenler vardı. Onlar ise dün pişmandı, bugün düşman. İçime ektiğim çiçeklerde ise bir de not vardı. 

"İhtiyacı olan tek şey sevgi, çünkü sevgisiz kalan her çiçek bir gün solar. Bir insanın içinde çiçekler ektiren bu his, nasıl kötü olabilir ki?

Anlamıştım.

Hem bazı ihanetlerle de başa çıkılamazdı zaten."

İnsan neden sevgiye ihtiyaç duyar? 

Doğuştan gelen hissiyatlarımız bizi sevgi arama ihtiyacına iter. Sevgiyi de bir nesneye veyahut bir insanda arayabiliriz. Bu tamamen bulunduğumuz durumun konumuna göre değişir. Sevilme ihtiyacı bazen bizi yanlışa iter. Önemli olan bu yanlışın sonucunda tecrübe edinerek çıkmamızdır. Çünkü bizler tecrübe edinerek büyürüz. Bu sevgi arama yolumuzda yanlış insanlara sapmamalıyız. Yanlış insanlar duygu değişiminden dolayı yanlış tecrübelere yöneltir bizi. Herkes girdiği yola layık insanlarla yürümeli. Şayet sonrasında içinde tek başına hatırası olan denize uktesini biriktirir. Limanı sevmek güzeldir de, gemiye vurulursanız; ait olduğu denize gider öylece kalırsınız.  

Seveceğimiz insanları kendimiz mi seçeriz? 

Seveceğimiz insanları gönül gözümüz görür, vicdanımız seçer. Sonrasında da iyileşme sürecimiz başlar. Severken de iyileştirir insan kendini, hatta bedenini. Görmeyi öğrenir.

Sevdiği nesneye varlığa aidiyet ile yaklaşır.  

Sevgisizlikle nasıl başa çıkarız? 

Sevgisizliğin çaresi olmaz. Sevgisiz kalırsan elindeki güller solar. Hayatının bir köşesinde hep mutsuzluk olur. Bir tarafın çiçek açar sadece. 

Yeri gelince sevmesini de bilmeliyiz ki, sevilmek istemeye hakkımız olabilsin.

Etrafınıza bakın... 

Doğayı sevin, gökyüzünü sevin, ailenizi sevin, gözünde nefret biriktirenleri bile sevin. Çünkü asıl onlar sevgisizlikten bu hale gelenlerdir. Vicdanı olmayanları da sevin, tarafsız olun. Vicdanı olmayanlar da çocukken sevilmeyen taraftırlar. Onların suçu yok. Evrenin bize biçtiği roller bunlar. Doğarken gözlerimize verilen ışığı söndüren, çocuklardan nefret edenler. Sahipsiz vatan gibiler onlar. Yarı bırakılmıştırlar.Hem bir köşede ağlar onlar da, haberiniz olmaz sizin. 

Çünkü sevilmenin yanında, sevmek de insanı güzelleştirir.