İnsan Kendini Nasıl Sever?

Bazı şeyleri görmezden gelmek gerektiğini hayatım boyunca hep bildim. Bu durum adeta hayata karşı olan bir yenilgiydi. Hem hayatla savaşılır mıydı bilmiyorum. Bildiğim tek şey susmaktı galiba. Toplumun bize biçtiği roller hep ruhumuzu susturmuştu. İnsan bünyesi bu çabuk alışıyor her şeye. Susmaya da çabucacık alışıyorsun işte. Hayata karşı açamadığın bir savaşı, insanlığa karşı da açamazdın. Sadece uzaktan izlerdin onları. Belki farkındaydın her şeyin ama yinede susardın. Sanki konuşursan bir daha hiç yağmur yağmayacakmış gibi hissederdin. Hem yağmur yapmazsa o toprağın derin kokusunu doya doya içine çekemezdin. 

İnsan ulaşamadığına hep özlem duyardı. Duyduğu özlemi de hayatında başka anlamlara biçerdi. Yani anlık durumu başka bir mevzuya bağlayarak yokluğunda teselli bulurdu. İnsan kendini nasıl severdi biliyorum. İnsan kendini bir başkasının boyutuna koyabildiği kadar sevebilirdi. Yani bir başkasını ne kadar düşünüyorsanız kendinizi de o kadar sevebilirdiniz. Bu durum adeta edebi bir savaştı. Toplumun kalıplaşmış yargılarına göre yaşayan insanoğlunun edebiyat tarafı hep eksik kalmıştır. 

Toplumun bu kalıplaşmış düşünce yargılarını bir kenarıya bırakarak savaşılmalı, kişi kendini nasıl mutlu hissediyorsa öyle yaşamalıdır. Yani varlık içinde yokluğu görmemelidir. Hayatı boyunca hiç kimsenin düşüncesini önemsemeyerek kendi yolunda emin adımlarla yürümelidir. İnsanoğlu bu yahu, hep konuşur. Sen kendini sev ve değer ver başkasının seni sevmesine ihtiyacın yok. Kendi hayatını kendin yaz.